Mehrave Sharifinia Instagram – ‘ تاریخ: پنجشنبه. بهار چند سال قبل _______________________ نامه‌ی هفتم سلام دکتر جان! امروز با شما تلفنی حرف زدم و یک ساعت بعد، وسط آشپزخانه ایستادم و بی‌دلیل، با دستمالی بر چشم، های‌های گریستم. از آن گریه‌ها که بغضت شبیه زوزه‌ی گرگ می‌شود و کش می‌آید و تا دستمال را از روی چشم‌هایت برمی‌داری دانه‌های کوچک اشک از گردن تا سینه‌ات را _همان‌جا که اگر لباس یقه‌باز بپوشی می‌توانی با آویزی زیبا آراسته‌اش کنی_ خیس می‌کند. گریه کردم از بس که هر بار خواستم لیسی به بستنی‌ام بزنم، مادرم گفت نگاه کن به آن بچه که بستنی ندارد و گناه دارد و شاید دلش بخواهد و من با حسرتِ لیس آخر و لذتی که در قلبم کشته شد، بستنی را در سطل آشغال انداختم. از بس که هر بار خواستم در آغوش بگیرمش گفت زشت است و نکن و فلانی تازه مادرش را از دست داده و بچه‌ی فلانی تازه رفته است خارج و دلشان تنگ است و مهر مرا در نطفه خفه کرد و من ماندم و گناه بزرگی به نام “لذت‌های کوچک” که نباید مرتکب می‌شدم. بزرگ‌تر که شدم، کم‌کم عادت کردم خودم به خودم بگویم که نکن و زشت است و شاید کسی، جایی، چیزی، حسرتی، آهی،… آه! دکتر جان! می‌فهمید چه می‌گویم؟ گاهی تنها لذتِ بدون عذاب وجدانِ زندگی، سفارش دادن فست‌فود و خوردنش در تنهایی‌ست؛ چون کسی نیست که ببینیمش و دلمان برایش بسوزد و لذت زهرمان شود؛ که البته آن‌هم کوتاه است. نیازی به دیدن نیست؛ بعدش یادمان به همه‌ی آن‌هایی که ندارند می‌افتد و حال‌مان از خودمان و غذایی که سفارش دادیم به هم می‌خورد و به کسانی فکر می‌کنیم که پول آن یک وعده را مجبورند خرجِ چندین وعده کنند؛ ولی باز غذا سفارش می‌دهیم و باز حال‌مان از خودمان به هم می‌خورد و باز آن‌ها حسرت می‌خورند و این چرخه‌ی باطل هم‌چنان ادامه دارد و کار مهمی هم از ما برنمی‌آید؛ به جز چند گوش‌ماهیِ کوچک که گه‌گاه در دریا می‌اندازیم… گفتید که بعد از دو هفته عصبی می‌شوم و به همین دلیل دم‌نوش گل‌گاوزبان و بابونه تجویز کرده‌اید. اما، تاثیرگذاری آن‌ها بر جانِ من شوخی‌ست. عصبی نیستم، غمگینم، بی‌دلیل، یا به دلایلِ بی‌شمارِ شخصی و گاهی فراگیر… دکتر جان این روزها همه غمگین‌اند. بعضی‌ها فریادش می‌زنند و فکر می‌کنند فریادشان به جایی می‌رسد یا لااقل وجدان‌شان کمی آرام می‌گیرد؛ بعضی‌ها هم نه؛ می‌دانند فریادها آب در هاون کوبیدن است؛ بغض‌شان را در گلو نگه می‌دارند یا گاهی بی‌صدا در خلوت اشک می‌ریزند. دکتر جان! برای سپری کردن اندوه، به چاره‌ای کارسازتر از دم‌نوش نیاز است. با احترام ‘ ‘ ‘ 📷 @ahmadreza_shojaei ‘ #نامه #روزنگار ‘